Ben açıkçası çok büyük umutlarla gitmedim, önce onu bir belirteyim. Geçen seneki son anda değişen salon düzeniyle 100 Lira verenlerle 650 Lira verenlerin aynı yerde oturtulması, konuşmaların bir bölümünün ziyadesiyle sıkıcı olması gibi problemlerden sonra bu sene içimde biraz düzeldiğini görme umudu varsa da aksamaların olacağından adım gibi emindim. Ama açıkçası onca para verilen bir organizasyonun bu kadar kötü olabileceği aklıma gelmemişti.

Bir kere 09.00’da başlaması planlanan organizasyon, kapıdaki yığılma sebebiyle 09.45 civarı başlayabildi. Kapıda neden yığılma oldu diyeceksiniz, haklısınız. Çünkü bu kadar abartılan bir organizasyonda insan gerçek bir ‘organizasyon’ görmek istiyor en basitinden. Ama malesef… Biletlilerle davetiyelilerin karışık şekilde sırada bekletilmesi, insanların sıraya bile bir türlü nereden nasıl gireceklerini bulamamaları, o masadan o masaya savrulurken hiçbir görevlinin yardımcı olmaması ve bunlar gibi bir çok sebep yüzünden içeri giremeyen insanları beklemekle geçen 45 dakikadan dolayı geç başlayan organizasyon haliyle sarkmalarla devam etti. Ama tabi tek sorun bu olsaydı, bu yazıyı yazmaya biraz üşenebilirdim.

Peşin itiraf: Aslında açıkçası programı enine boyuna incelemedim gitmeye karar verirken. Üstelik biraz da üstünkörü incelemeyle esas adamın fiili olarak konferansta bulunacağı yanılgısıyla atladım konferansa. Assange’dan bahsediyorum tabi ki de. Esas amacım onu görmekti ve fakat davetiyeye saldırdıktan sonra video konferans durumunu farketmek biraz canımı sıktı. Ama Assange konusuna sonra geleceğim; esas adam, beni accayip şaşırtan ve iyi ki gitmişim dememin ana sebebi Jimmy Wales oldu.

Jimmy Wales, haliyle Wikipedia’dan bahsetti bolca. Ama konuşması sıkıcılıktan uzak, eğlenceli, hatta komikti. Bu bir değerlendirme noktası mıdır? Aslında olmamalı belki; ama diğer sunumlar o kadar sıkıcıydı ve dolayısıyla takipleri o kadar zordu ki, Jimmy Whale’in sunumu sanırım yalnızca benim için değil, konferansı izleyen yüzlerce kişi için de en iyi sunum olarak hatırlanacaktır.

Benim ilgilendiğim esas sunum, dediğim gibi, Assange’ınkiydi, ancak Assange sunum değil söyleşi yaptı. Hem de Oğuz Haksever’le. Şimdi bu noktada söylenmesi gereken birkaç şey var. Bir kere orası canlı yayın değil, bu konferans televizyonda yayınlanmıyor, sen orada bir spiker değil sunucu, hatta moderatör olarak orada yer alıyorsun. Nasıl olmalı? İki üç soru hazırlanmalı, onlar sorulmalı, akabinde salonun soruları alınmalı. Yani mantıklı olan bu değil mi? Ama hayır, Oğuz Haksever olayı bir ara o kadar abarttı ki, kendini ‘Julian‘la yalnız sandığından korktuk. Bet İngilizcesine değinmek dahi istemiyorum. Rezil sorularını anlatmayacağım bile. Günlük Türkçe’de bile laubali kullanım sayılacak kelimeleri özellikle seçerek sorular üretmesini de ben şahsen spontane tercümana kıl olmasına bağladım. Çünkü başka türlü açıklayamıyorum bu durumu!

Evet, Assange konuştu; uzun ve güzel konuştu. Ama sonuçta Assange’ın söylediklerini gazetelerden, Oğuz Haksever’in tarihi saçmalamalarını da sözlüklerden okursunuz diye tahmin ediyorum. Ben daha çok Twitter ve benzeri sitelerde sıkça gördüğüm bir yoruma takıldım. Assange dedi ki, Türk medyasının Batı medyasıyla karşılaştırıldığında utanması gerektiğini düşünmüyorum; Türk medyası kendi içinde utanmalıdır. Heh, işte bu lafa ‘Adama bak yav, Türk medyasını hepimizden iyi tanıyor’ diye yorum yapanlar çıktı. Hem de bir kişi değil, beş kişi değil. Neden? Yani bir kere adam Türk medyasını neden bizden iyi tanısın? Ya da şöyle sorayım, sen kendi medyanı neden tanımıyorsun? Hadi tanıyor diyelim, bu garip bir şey midir? Adamın işi bu değil mi? Ayrıca bu lafı etmek için Türk medyasının ıncığını cıncığını her köşesini ezberden bilmek mi gereklidir? Today’s feşman gazetelerini 2 hafta takip etse Türk medyasının durumunu zaten anlamaz mıydı? Ki, ben Türk medyasının Batı medyasıyla yapılan kapıştırmanın utanma kısmında geri kalacak olması durumuna da katılmıyorum. Bir kere her ülkenin / bölgenin medyası kendi iç dinamikleriyle değerlendirilmez mi? Pislikse, bizimki de kendi boyutuyla kıyaslandığında gayet pis; şeffaflıksa bizimki gayet buzlu cam. O açıdan ne Assange’ın ‘Utanmayın ey Türkler, sizden kötü Batı var’ tavrına, ne de ‘Adam süper yağ, nebçim tanımış Türk medyasını’ diye saçmalayanlara katılıyorum.

Neyse, konumuz Yeni Medya Düzeni güzellemesi olduğu için Assange hususunda fazla takılmayacağım. Bir Rezillik Top Ten yaptım ki olayın takibi kolay olsun.

İşte böyle. Olmadı. Ben yine de seneye daha güzel olacağını, en azından yemek konusunda yaptıkları gibi kötüye doğru bir yöneliş olmayacağını düşünmek isterim. Sonuçta artık bir gerçek, bir de sanal dünya yok; bir dünya var, o da internet üzerinden işliyor. Böyle konferanslarla da düzenleyenler dahi en sonunda bu gerçeğin farkına varacaklardır diye düşünüyorum. Umut fakirin ekmeği. Ve ben kıro bitirişlerin hastasıyım.